Filler ile Akıllı Tavşan Masalı
🎶 Filler ile Akıllı Tavşan Masalı 🎶
Bir varmış, bir yokmuş…
Uzak diyarlarda, kocaman ağaçlarla dolu yemyeşil bir ormanda…
Bir fil sürüsü yaşarmış.
Fillerin kocaman gövdeleri varmış ama kalpleri de bir o kadar yumuşacıkmış.
Her gün ormanın ortasındaki parlak gölete gelir, serin serin sular içer, yavrularını yıkarlarmış.
Ama günlerden bir gün… gökyüzündeki bulutlar kaybolmuş.
Yağmur yağmaz, gölet günbegün küçülür olmuş.
Sonunda gölet kupkuru kalmış.
Filler susuzluktan bitap düşmüş, yavrular acıyla inliyormuş.
Hepsi fil kralın yanına koşmuş:
— “Majesteleri! Suyumuz bitti! Yavrularımız ölüyor… Bizi kurtarın!”
Fil kral derin derin düşünmüş…
Sonra kalın ve gür sesiyle haykırmış:
— “Uzaklarda bir göl var! Orası hâlâ doludur. Hep birlikte oraya gideceğiz!”
🌿 Filler günlerce yürümüş… beş gün, beş gece…
Nihayet büyük göle varmışlar.
Gölde o kadar çok su varmış ki, gökyüzü içinde yansıyormuş.
Filler sevinçle koca ayaklarını suya vurmuş, şapır şapır içmişler.
Ama işte o sırada…
Göletin kıyısında yaşayan küçük tavşanlar ezilmiş!
Yuvaları yıkılmış, yavruları çiğnenmiş.
Bir kısmı kaçabilmiş, bir kısmı da acıyla can vermiş.
Gece olunca tavşanlar bir araya gelmiş.
Hepsi ağlamış, üzülmüş:
— “Filler buraya her gün gelecek! Biz burada yaşayamayız. Göç etmeliyiz…”
Ama içlerinden biri…
Cesur ve akıllı bir tavşan ayağa kalkmış:
— “Hayır! Biz küçük olabiliriz… ama aklımız var! Filleri korkutabiliriz. Onları buradan uzaklaştırmanın bir yolunu biliyorum.”
🌙 Ertesi gün… Filler yine göle yaklaşırken, akıllı tavşan fil kralın yolunu kesmiş.
Küçücük bedeniyle, kocaman filin önüne dikilmiş ve gür sesiyle bağırmış:
— “Dur orada! Bu göl sana ait değil. Burası Ay’ın kutsal gölü! Ben Ay’ın elçisiyim! Dün yuvalarımızı ezdin, Ay çok öfkelendi. Eğer buraya bir daha gelirsen, başına büyük felaketler gelir!”
Fil kral şaşırmış, ürkmüş.
Ay’ın adını duyunca kalbi titremiş.
— “Peki… O halde beni Ay’la tanıştır. Ondan özür dilemek isterim.” demiş.
Akıllı tavşan başıyla onaylamış:
— “Gel benimle…”
Onu gölün kenarına götürmüş.
Tam o sırada, gökyüzünde kocaman, parlak bir dolunay yükselmiş.
Ay, gölün içinde ışıl ışıl parlıyormuş.
Tavşan fısıldamış:
— “İşte! Ay’ın kendisi! Çok öfkeli… Sakın ses etme. Başını eğ… ve git!”
Fil kral, gölde yansıyan Ay’ı görünce korkuyla titremiş.
Hemen başını eğmiş, sürüsünü toplamış.
Bir daha da o göle hiç yaklaşmamış.
✨ O günden sonra tavşanlar huzur içinde yaşamış.
Ve masal burada bitmiş…
Küçük ama akıllı tavşan, koca filleri yenmiş.
🌟 Masalın öğüdü:
“Güç her şey değildir.
Bazen küçücük bir akıl, en büyük kuvveti bile dize getirir.”
